روشهای ماسک کردن
روشهای ماسک کردن به دو دسته دائمی و موقت تقسیم می شوند. ماسکهای موقت شامل واکسها، چسب ها، رنگها و هر روش دیگری که در آن ماسک اعمال شده بعد از اتمام فرایند جدا سازی شده و در نهایت امحاء یا بازیافت می شود. ماسک های دائمی برای یک مورد با شکل هندسی مشخص طراحی شده و جنس آنها به نحوی است که دارای مقاومت شیمیایی بالایی بوده و از اینرو می توان آنها را چندین بار بدون تخریب استفاده کرد.
این روشهای تولید ماسک گران قیمت هستند و به طور معمول لازم است در حجم زیاد و یا با سایر مزایا از قبیل پوشش با کیفیت بالاتر تولید شوند. ماسک های دائمی در طول زمان، ضایعات کمتری را ایجاد می کنند، در حالی که ماسک های موقت، به ویژه چسبها، مقدار زیادی از مواد مصرف شده را تولید می کنند که به طور معمول تحت عنوان زباله های خطرناک نیاز به دفع شدن دارند.
هیچ یک از روشهای ماسک کردن مناسب کلیه عملیات آبکاری نمی باشد. چراکه هرکدام دارای معایب و مزایای مخصوص به خود هستند.
در برخی موارد، تکنیک ماسک مخصوص یک نوع عملیات خاص است. به عنوان مثال، آبکاری مس بعنوان یک ماسک پوششی فرایندهای کربناسیون استفاده می شود، زیرا مس در مقابل نفوذ کربن مقاوم است. همچنین فیلم های آندی هادی خوبی برای جریان الکتریسیته نمی باشند، بنابراین می توان آنها را به عنوان یک پوشش ماسک برای آبکاری موضعی و آندایز پوشش سخت استفاده کرد.
ورق های مغناطیسی پلاستیکی پوشش داده شده که می توانند توسط نیروی مغناطیسی به سطوح فولادی متصل شوند بعنوان نوع خاصی از ماسک توسط بعضی از آبکارها استفاده شده اند.
